Witam!

Na imię mam Lidia. Kiedy byłam małą dziewczynką pewna kobieta pytała mnie o imię. Rodzina używała imienia Lila, choć jest ono niezgodne z wpisem do ewidencji ludności zamieszkującej terytorium Rzeczpospolitej. Nie lubiłam Lili. Lubiłam Lidkę. Więc przedstawiałam się „Lidka”. Pani natomiast się ze mną droczyła: „Jak? Nitka?”
Spodobało mi się. Nitka też brzmi ładnie.
Za sprawą mojej babci i po części także mojej mamy (choć pewnie owa dama również miała na to wpływ) pokochałam niteczki. Babcia uczyła mnie robótek na drutach, na szydełku, mama jej wtórowała, bo „każda kobieta powinna to umieć”. Jako młode kilkunastoletnie dziewczę wykonałam kilka sweterków na drutach, niektóre z nich noszę do dziś, choć nie wyglądają już tak świeżo a i za modą nie nadążyły. Później, w czasach politechnicznych trochę odbiegłam od plątania nitek, wróciłam do tego zajęcia już jako mężatka. I pokochałam te nitki do tego stopnia, że w pasmanterii mogłabym zamieszkać, tam zasypiać i tam się budzić.



To jest post z poprzedniego bloga, założonego ponad dwa lata temu i zapomnianego ze względu na ....
pojawienie się na świecie mojej wielkiej miłości - syna Michała. Mam nadzieję, że ten blog nie zostanie przeze mnie zaniedbany.